วัดสองคอน มีชื่อเต็มว่า สักการะสถานแห่งมรณะสักขี วัดสองคอน หรือในชื่อเดิมว่า วัดพระแม่ไถ่ทาส อยู่ที่ บ้านสองคอน ตำบลโป่งขาม อำเภอหว้านใหญ่ จังหวัดมุกดาหาร เป็นโบสถ์คริสต์นิกายโรมันคาธอลิก ที่สร้างขึ้นเพื่อเป็นอนุสรสถานเทิดพระเกียรติบุญราศรีมรณสักขีทั้ง 7 ท่าน ที่ได้พลีชีพเพื่อยืนยันความเชื่อในองค์พระผู้เป็นเจ้า เมื่อครั้งเกิดกรณีพิพาทระหว่างไทยกับฝรั่งเศสในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 เนื่องจากในระยะนั้นผู้คนแถบชายแดนจะศรัทธาและนับถือศาสนาคริสต์กันเป็น จำนวนมาก
ทางการไทยได้มีคำสั่งให้ชาวบ้าน และมีเหตุการณ์รุนแรงเกิดขึ้นหลายอย่าง ชาวบ้านส่วนใหญ่จึงยอมรับว่าจะเลิกแต่ก็ยังนับถือกันแบบลับๆ แต่ก็มีคน 7 คน ซึ่งได้แก่ ซิสเตอร์พิลา ทิพย์สุข (อายุ 31 ปี) ซิสเตอร์คำบาง ศรีคำฟอง (อายุ 23 ปี) นายศรีฟอง อ่อนพิทักษ์ (อายุ 33 ปี) นางพุดทา ว่องไว (อายุ 59 ปี) นางสาวบุดสี ว่องไว (อายุ 16 ปี) นางสาวคำไพ ว่องไว (อายุ 15 ปี) และเด็กหญิงพร ว่องไว (อายุ 14 ปี) ไม่ยอมรับปากกับทางตำรวจว่าจะเลิก ตำรวจจึงนำตัวไปยิงทิ้งเสียทั้งหมด ต่อมาในปี พ.ศ. 2532 พระสันตปาปาก็ได้ประกาศให้ท่านทั้งเจ็ดคนเป็น "บุญราศีมรณสักขี" ซึ่งหมายถึง คริสตชนผู้ที่ประกอบกรรมดีและพลีชีพเพื่อประกาศยืนยันความเชื่อในพระเจ้าไม่ ยอมละทิ้งศาสนา ปัจจุบัน มีการประกอบพิธีกรรมทางศาสนา หรือ มิสซาบูชา ในวันธรรมดา เวลา 6.00 น. และในวันอาทิตย์ เวลา 7.00 น. และในทุกๆ ปี ที่วัดสองคอนจะมีพิธีเฉลิมฉลองรำลึกการสถาปนาแต่งตั้งบุญราศี ณ กรุงโรม วันที่ 22 ต.ค. และพิธีรำลึกบุญราศีสองคอน 16 ต.ค.
นอกจากเหตุการณ์สำคัญดังกล่าวแล้ว วัดสองคอนยังมีชื่อเสียงในเรื่องความงดงามแปลกตาของตัวอาคาร ซึ่งเป็นสถาปัตยกรรมสมัยใหม่ ที่มีความสวยงามและใหญ่ที่สุดในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ได้รับรางวัลสถาปัตยกรรมดีเด่น สมาคมสถาปนิกสยาม ในพระบรมราชูปถัมภ์ ปี 2539 ออกแบบโดย ดร.อัชชพล ดุสิตนานนท์ ซึ่งมีลักษณะเด่นที่แสดงถึงความขัดแย้ง เช่น วัสดุก่อสร้างที่ใช้มีทั้งกระจกเรียบและหินทรายหยาบ ต้นไม้ด้านในกำแพงจะมีการจัดแต่ง วางเป็นระเบียบ แต่ต้นไม้ภายนอกกำแพง จะไม่มีการจัดเรียง มีการใช้แสงเงา และรูปทรงเรขาคณิตที่เรียบง่าย ตรงไปตรงมา จริงจัง แข็งๆ สื่อถึงความเป็นนักรบ ภายในมีโลงแก้วบรรจุหุ่นขี้ผึ้งของบุญราศีทั้งเจ็ดไว้ มีพื้นที่กว้างขวาง อยู่ติดแม่น้ำโขง และในบริเวณ ยังมีบ้านไม้ใต้ถุนสูงเล็กๆ ซึ่งเป็นบ้านพักของซิสเตอร์ที่เสียชีวิตจากครั้งนั้น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น